31 Μαρτίου 2009

O Πόντιος Πιλάτος των Γαργαλιάνων και οι “μωρές παρθένες“

Συγχαρητήρια στον δημοτικό σύμβουλο της αντιπολίτευσης των Γαργαλιάνων που με άρθρο του στην εφημερίδα Ελευθερία 16-3-09 κατάγγειλε την καταστροφή του «τουριστικού» της πόλης μας. Σωστή η καταγγελία αν και μερικά χρόνια καθυστερημένη… Εκπληκτος διαπίστωσε για πρώτη φορά το Μάρτιο του 2009 ότι «το τουριστικό περίπτερο έχει λεηλατηθεί και καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς και κατάντησε να είναι στέκι τοξικομανών, καταφύγιο αλλοδαπών και ένα μεγάλο αφοδευτήριο…». Λογικά, αναρωτιέται λοιπόν «ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν την καταστροφή της δημοτικής περιουσίας και πώς δεν έχει επέμβει ο εισαγγελέας; Ποιος θα πληρώσει τις τεράστιες ζημιές;». Ο καταγγέλλων σύμβουλος εξέφρασε την ευχή «οι παρατηρήσεις του να γίνουν αφορμή να βρεθεί μία λύση ώστε ο χώρος του Αη Λια να ξαναγίνει αυτό που ήταν κάποτε.» Ο τίτλος του Δημοτικού Συμβούλου κουβαλάει πάνω του εκτός από δόξα και δεξιώσεις, υπευθυνότητα και υποχρεώσεις έναντι των πολιτών. Ακόμα και ένας, δημοτικός σύμβουλος, έχει τη δύναμη (αν θέλει) να σώσει όχι μόνο το τουριστικό, αλλά και πολλά άλλα που έχουν απαξιωθεί στη πόλη μας. Με το να καταγγέλλει τα «λάθη και παραλείψεις» της εκάστοτε δημοτικής αρχής στους πολίτες της πόλης όταν γίνονται, και όχι χρόνια μετά τη καταστροφή τους… Οι πολίτες έχουν αντιληφθεί εδώ και πολύ καιρό τι τους συμβαίνει και πόσο πρόχειρα παίρνονται οι ομόφωνες αποφάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο των Γαργαλιάνων για όλα τα σημαντικά θέματα της πόλης. Είναι κάπως οξύμωρο ένας δημοτικός σύμβουλος να εκπλήσσεται για την κατάντια της πόλης μας. Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει… Αν θέλει ο καταγγέλλων σύμβουλος (και κάθε δημοτικός σύμβουλος) να συνεχίσει να εκπλήσσεται δυσάρεστα του προτείνουμε να κάνει μια βόλτα και στο εγκαταλελειμμένο κτήριο του Γηροκομείου, στα λεηλατημένα λουτρά του Βρωμονερίου, στους δρόμους που είναι γεμάτοι λακκούβες και μετατρέπονται σε λίμνες με το πρώτο ψιλοβρόχι, στα πεζοδρόμια που είναι τα περισσότερα σπασμένα και χωρίς ρειθροκράσπεδα, στα σήματα οδικής κυκλοφορίας τα οποία είναι από μόνα τους ένας γρίφος για τους Γαργαλιανιώτες, στις θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων που είναι ανύπαρκτες, στους αγροτικούς δρόμους που είναι βατοί μόνο με τρακτέρ, στον παράνομο σκουπιδότοπο που καίει χρόνια γεμίζοντας με καρκινογόνους διοξίνες την πόλη, στα σφαγεία που λειτουργούν παράνομα, στο αποχετευτικό δίκτυο των όμβριων που κατακλύζεται με τα βοθρολύματα της πόλης και καταλήγουν στη θάλασσα χωρίς οποιαδήποτε επεξεργασία (μεγάλη παρανομία), στις σωλήνες από καρκινογόνο αμίαντο που φέρνουν το νερό στην πόλη μας, στις παραλίες που είναι γεμάτες σκουπίδια χωρίς κάδους απορριμμάτων, ντους και αποδυτήρια και τέλος στην ιστορική Φιλαρμονική μας που δεν υπάρχει πια… την έκλεισαν μετά από 70 χρόνια ζωής. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι δημοτικοί σύμβουλοι με καταγγελίες στους πολίτες και μέσα στο Δ.Σ. της Δημοτικής Αρχής για τα κακώς κείμενα. Ετσι μόνο θα καταξιωθούν στη συνείδηση των πολιτών και όχι με το να κορδώνονται στις θέσεις των επισήμων στις παρελάσεις των εθνικών εορτών ακούγοντας εμβατήρια από CD και νοικιασμένα ηχεία κόστους € 2.500, λόγω μιας άλλης καταστροφής, αυτής της Φιλαρμονικής μας… Δεν ταιριάζει στον ευαίσθητο και συμπαθή δημοτικό σύμβουλο ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου των Γαργαλιάνων και ας μην «νίπτει τας χείρας του», διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι για να αναγκαστεί μια δημοτική αρχή να πάρει μέτρα υπέρ των πολιτών πρέπει να υπάρχει μια συμπαγής αντιπολίτευση που θα κινητοποιήσει τους πολίτες. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν συμβαίνει στους Γαργαλιάνους. Το αποτέλεσμα είναι η «ασυδοσία» της πλειοψηφίας. Η σημερινή διαιρεμένη αντιπολίτευση συντάσσεται (πολλές φορές άθελά της) με τις απόψεις του κ. δημάρχου. Στην πρωτοβουλία πολιτών για περισσότερη διαφάνεια ψήφισαν μαζί με την πλειοψηφία συνειδητά για την απαγόρευση της βιντεοσκόπησης των συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου. Για να είναι νομότυπη η απαγόρευσή τους, άλλαξαν το κανονισμό λειτουργίας του Δ.Σ. Γιατί άραγε; Οι πολίτες θέλουν και έχουν δικαίωμα να βλέπουν πώς βγαίνουν οι αποφάσεις που τους αφορούν. Λίγο περισσότερη διαφάνεια στη δημοτική αρχή Γαργαλιάνων θα ήταν καλό για τη πόλη μας. Τι έχουν να κρύψουν και φοβούνται το φως της κάμερας; Αν δεν έχουν τίποτα να κρύψουν προσκαλώ τη δημοτική αρχή να επαναφέρει τη νομιμότητα της βιντεοσκόπησης των δημοσίων συνεδριάσεων του Δ.Σ. Αν αρνηθούν τι θα σκεφτεί ο κάθε πολίτης; Υπεύθυνοι της σημερινής κατάντιας είναι όλοι αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες της πόλης μας και με την ψήφο τους διευκολύνουν και ανέχονται την απαξίωση και την εγκατάλειψή της. Είπε επί λέξει ο κ. δήμαρχος στις 14-1-09: «Στην πολιτική, μωρές παρθένες δεν έχουν θέση. Ομόφωνες αποφάσεις Δημοτικού Συμβουλίου και να λέμε δεν ξέραμε; Να παριστάνουμε τις μωρές παρθένες νομίζω είναι υπερβολή τουλάχιστον... Οταν κάποιος ψηφίζει κάποιο και βγαίνει κατόπιν και λέει δεν ήξερα τι ψήφισα, νομίζω ο χαρακτηρισμός (μωρές παρθένες) είναι καθαρά πολιτικός και μάλιστα πολύ εύστοχος. Μίλησα για όσους λένε ότι δεν ήξεραν...». Αναφερόταν φυσικά στην περιβόητη ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. για έγκριση της Β1 φάσης του Γ.Π.Σ.Γ. που έγινε στις 2-7-07. Υπενθυμίζω, ότι η δυνατή φωνή των πολιτών στη βιβλιοθήκη, είχε σαν αποτέλεσμα την ομόφωνη …ανάκληση εκείνης της καταστροφικής για όλους μας απόφασης 159/2007 του Δ.Σ. Σχεδόν όλοι οι σύμβουλοι «ορκίζονταν» τότε ότι είχαν ψηφίσει για παραλαβή και όχι για έγκριση… Ο κ. δήμαρχος όμως ήξερε ότι το είχαν εγκρίνει και σήμερα αποκαλεί «μωρές παρθένες» όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι τότε δεν ήξεραν τι ψήφιζαν. Μήπως ο κ. δήμαρχος έχει δίκιο; Ποια είναι η σημερινή θέση όλων των συμβούλων; Ηξεραν τι ψήφιζαν (όπως επιμένει ο κ. δήμαρχος) ή λένε ακόμα ότι δεν ήξεραν; Προσοχή, στη δεύτερη περίπτωση τους χαρακτηρίζει «εύστοχα»... «μωρές παρθένες». Ελπίζω ο καταγγέλλων σύμβουλος να συνεχίσει με αγώνα μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Θα είμαστε δίπλα του. Ομως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη… Τελειώνω τονίζοντας ότι κάθε ελεύθερος άνθρωπος έχει το δικαίωμα (αν όχι την υποχρέωση) της γνώμης του και της κριτικής στα δημοσίως τεκταινόμενα. Για ένα καλύτερο αύριο χρειάζεται συλλογική προσπάθεια. Μαζί μπορούμε!

Άρθρο του Φώτη Παναγιωτακόπουλου
στην εφημερίδα Ελευθερία