10 Δεκεμβρίου 2008

Ένα παραμύθι για το... ελαιόλαδο

Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο που ακολουθεί. Πιστεύω ότι αρκετά εύστοχα περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά του ελαιολάδου.
Την εποχή των παχιών αγελάδων, όταν οι άρχοντες έκοβαν βόλτες στα πανηγύρια πίνοντας άφθονη παγωμένη μπίρα και τρώγοντας παραδοσιακή γουρνοπούλα, κανείς δεν έδινε σημασία στα μηνύματα που έφθαναν από παντού για το ελαιόλαδο. Οι άρχοντες στα πανηγύρια συνέχιζαν να μιλούν για την κατάκτηση των αγορών της... Απω Ανατολής, την ίδια ώρα που οι καταναλωτές στα Γρεβενά δεν γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ έξτρα παρθένου ελαιόλαδου και... ελαιόλαδου. Μιλούσαν για εξαγωγές στην Κίνα, την ίδια ώρα που το μεσσηνιακό ελαιόλαδο δεν μπορεί να διαβεί την πόρτα των σούπερ μάρκετ της... Αρκαδίας. Την ώρα που οι άρχοντες έπιναν άφθονη παγωμένη μπίρα και έλεγαν... παραμύθια στους Μεσσήνιους αγρότες, οι Ισπανοί αγόραζαν τις ιταλικές εταιρείες τυποποίησης και εμπορίας ελαιόλαδου. Οι γνωρίζοντες τη διεθνή αγορά ελαιόλαδου χτυπούσαν την καμπάνα του κινδύνου αλλά τα όργανα από τα πανηγύρια σκέπαζαν τον... επικίνδυνο ήχο. Τα πανηγύρια πέρασαν, ήρθε η εποχή της ελαιοσυγκομιδής και η τιμή του ελαιόλαδου κατρακυλά με ρυθμό μεγαλύτερο από αυτόν που κατρακυλά ο δείκτης του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι... 2,10 ευρώ το χρυσάφι της Μεσσηνίας και όποιος διαφωνεί να πάει στις ημερίδες που διοργανώνουν οι άρχοντες για την σωτηρία του ελαιόλαδου. Και τώρα τι γίνεται; Κανένα πρόβλημα. Βγήκε ήδη από τα συρτάρια η παλιά καλή συνταγή ενίσχυσης του αγροτικού εισοδήματος με αποζημιώσεις για την καταστροφή που υπέστη η παραγωγή από τον πάγο, τη βροχή, την ανεμοθύελλα, τον καύσωνα, το σεισμό, τη φωτιά και το... σπάσιμο του φράγματος του ήχου. Αν δει κάποιος τις αποζημιώσεις που έχουν δοθεί τα τελευταία χρόνια για καταστροφές στη Μεσσηνία θα πιστέψει ότι η φύση τα έχει βάλει με το νομό και τον “δέρνει“ αλύπητα. Γιατί είναι ευλογημένος τόπος ένας νομός με τόσο μεγάλες φυσικές καταστροφές είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί στον παρόντα χρόνο, αφού τώρα προέχει το θέμα της... αποζημίωσης των αγροτών. Στην πραγματικότητα οι άρχοντες καλύπτουν με το σεντόνι των αποζημιώσεων το κενό πολιτικής για τα αγροτικά προϊόντα. Δεν υπάρχει πολιτική για τα σύκα. Δεν υπάρχει πολιτική για τη σταφίδα. Δεν υπάρχει πολιτική για ελαιόλαδο. Υπάρχουν όμως... αποζημιώσεις κι έτσι δεν ξεσηκώνεται κανένας. Με αυτό τον τρόπο η κρίση τού αγροτικού τομέα μετατίθεται χρονικά στο μέλλον μέχρι να καταρρεύσει η αγροτική παραγωγή οριστικά και αμετάκλητα. Οι άρχοντες με τις αποζημιώσεις απλώς αγοράζουν χρόνο παρατείνοντας την ζωή του βαριά άρρωστου αγροτικού τομέα. Στην παγίδα πέφτει και η Αριστερά πρωτοστατώντας στον “αγώνα“ για αποζημιώσεις αντί να ζητά να εφαρμοσθούν μέτρα για την έξοδο από την κρίση. Οι “αποζημιώσεις“ δεν είναι κοινωνική πολιτική. Είναι “ασπιρίνη“ στον “καρκινοπαθή“ που θα τον στείλει στον τάφο μια ώρα γρηγορότερα επειδή δεν θα πάρει τα φάρμακα για την “ανίατη“ ασθένεια. Η αγροτική παραγωγή είναι βαριά άρρωστη και δεν θεραπεύεται με... παραμύθια. Ποιος όμως θα βγει να πει την αλήθεια όταν όλοι βολεύονται με το παραμύθι των αποζημιώσεων; Οποιος τολμήσει να πει ότι ποτέ δεν θα βγει ο αγροτικός τομέας από την κρίση όσο οι δημόσιοι υπάλληλοι συμπληρώνουν το εισόδημά τους πουλώντας λάδι από τα χωράφια του παππού τους, θα του... κρεμάσουν κουδούνια. Οποιος τολμήσει να πει ότι με τόσο μικρούς κλήρους δεν είναι εφικτό να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακας και ότι χρειάζεται να γίνει αναδασμός θα τον... κρεμάσουν στα χωράφια. Οποιος τολμήσει να πει ότι το κόστος παραγωγής δεν μειώνεται όσο και να “πέσουν“ τα μεροκάματα των αλλοδαπών εργατών γης θα του... κρεμάσουν κουδούνια. Οποιος τολμήσει να πει ότι τα μεσσηνιακά αγροτικά προϊόντα δεν είναι τα καλύτερα του κόσμου και ότι πρέπει να δοθεί βαρύτητα στην τιμολογιακή πολιτική θα τον... κρεμάσουν στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Οποιος τολμήσει να πει ότι σε 15 χρόνια δεν θα υπάρχουν Ελληνες στα χωριά και οι αλλοδαποί εργάτες γης θα διεκδικήσουν τα αγροκτήματα που καλλιεργούν, θα τον καταγγείλουν για εσχάτη προδοσία και θα τον... κρεμάσουν στην πλατεία Συντάγματος. Οποιος λέει αλήθειες κινδυνεύει, ενώ όποιος λέει ωραία παραμύθια γίνεται... άρχοντας και δίνει “αποζημιώσεις“ στους αγρότες. Στο τέλος του παραμυθιού ποιος θα νικήσει; Οι “καλοί“ άρχοντες ή οι “κακοί“ Ισπανοί; Ρωτήστε τούς άρχοντες να σας πουν. Ετσι και αλλιώς σάς αρέσουν τα παραμύθια.

Πηγή: εφημερίδα Ελευθερία