'Αγρια σπαράγγια: το ανοιξιάτικο έδεσμα

Η Άνοιξη είναι η κατάλληλη εποχή για την αναζήτηση άγριων σπαραγγιών. Τα σπαράγγια αναφέρονται στην ελληνική μυθολογία. Ήταν από τα αγαπημένα εδέσματα των Αρχαίων Ελλήνων και με τους βλαστούς τους στόλιζαν τις νύφες, στους γάμους. Οι Ρωμαίοι τα θεωρούσαν φαγητό πολυτελείας. Τα σπαράγγια αναφέρουν τόσο ο Διοσκουρίδης όσο και ο Θεόφραστος με την ονομασία Ασφάραγος. Ο Πλίνιος τα θεωρούσε αφροδισιακά λαχανικά. Είναι μονοκότυλα, πολυετή, αναρριχώμενα ή θαμνώδη φυτά, αυτοφυή ή καλλιεργούμενα ως λαχανικά ή καλλωπιστικά. Στη χώρα μας υπάρχουν αρκετά αυτοφυή είδη, όπως ο Α. officinalis, που βγαίνει σε άγονες, αμμώδεις περιοχές της Θεσσαλίας, Ιόνιων νησιών και Β. Ελλάδας και οι ποικιλίες του καλλιεργούνται σε εμπορική κλίμακα, ο Α. maritimus, που συναντούμε στα παράλια, ο Α. stipularis στα νησιά του Αιγαίου, ο Α. aphyllus στην Κεφαλλονιά, Κρήτη και αλλού με κοινό όνομα σπαραγγούδι ή φρύγανο, ο Α. acutifolius που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα και στην Κύπρο, όπου λέγεται κουτσαγρέλι, ο Α. verticulatus στα βουνά της Πελοποννήσου και Β. Ελλάδας, ο Α. albus στην Κρήτη, κ.ά. Το σπαράγγι έχει ρίζωμα που διακλαδίζεται στο χώμα και από το οποίο βγαίνουν τα όρθια ή αναρριχώμενα στελέχη του, που έχουν χρώμα λευκό, πράσινο ή κοκκινωπό και τα οποία τρώγονται. Πρακτικά, δεν έχει λειτουργικά φύλλα, αυτά που βρίσκονται στα στελέχη του είναι βράκτια και μοιάζουν με λέπια. Τη φωτοσύνθεση έχουν αναλάβει πράσινοι, λεπτοί βλαστοί, που λέγονται φυλλοκλάδια. Είναι δίοικο φυτό και ανθίζει το καλοκαίρι. Τα άνθη του είναι μικρά, λευκά ή πρασινοκίτρινα και βγαίνουν μεμονωμένα. Οι καρποί είναι ρόγες, με χρώμα πράσινο, λευκό ή κοκκινωπό. Περιέχει μαγνήσιο, φωσφόρο, ασβέστιο, κάλιο, μαγγάνιο, κοβάλτιο, βιταμίνες και την ασπαραγίνη, διουρητική ουσία. Το αφέψημα ή το εκχύλισμα της ρίζας του πίνεται ως διουρητικό, αρκεί να μην είναι ερεθισμένο το ουροποιητικό σύστημα. Με το χυμό, που μαζεύεται από το κοπάνισμα των κορυφών των βλαστών του, γίνεται σιρόπι που πίνεται και αυτό ως διουρητικό (είναι περισσότερο δραστικό). Οι τρυφεροί βλαστοί του μαζεύονται από τέλη Μαρτίου μέχρι το Μάιο, σε άγονες και ακαλλιέργητες περιοχές, κοντά στο νερό, και τρώγονται ωμοί, ως ορεκτικό, με λάδι και ξίδι ή βράζονται και συνοδεύουν διάφορα πιάτα, σκέτοι ή με σάλτσες. Οι κορυφές των βλαστών του προστίθενται σε σαλάτες, ως γαρνιτούρα.

Και μια συνταγή: Ομελέτα με άγρια σπαράγγια

Υλικά
6 αυγά
1 μάτσο άγρια σπαράγγια
2 – 3 κουταλιές ψιλοκομένο άνιθο
αλάτι, πιπέρι
ελαιόλαδο για το τηγάνι

Εκτέλεση
Βράζουμε για 3 – 4 λεπτά τα σπαράγγια και τα στραγγίζουμε. Σπάμε σε μπολ τα αυγά και τα χτυπάμε καλά. Αλατοπιπερώνουμε, προσθέτουμε τον άνιθο και ανατατεύουμε. Ζεσταίνουμε σε αντικολλητικό τηγάνι το ελαιόλαδο και ρίχνουμε το μίγμα των αυγών. Απλώνουμε από πάνω τα σπαράγγια. Όταν ροδοκοκκινίσει από την μια πλευρά την γυρίζουμε και από την άλλη. Κόβουμε σε τρίγωνα κομμάτια και σερβίρουμε αμέσως.

Και καλή όρεξη....