Ισπανικά λάδια, ελληνικά ξίδια...

Η Ισπανία έχει κάνει δύο στρατηγικές οικονομικές κινήσεις στον αγροτικό της τομέα , που την έκαναν ηγετική δύναμη στον κλάδο του λαδιού. Η μία αφορά την παραγωγή και η άλλη την κατανάλωση. Στον τομέα της παραγωγής έχει ξεκινήσει την αναδιάρθρωση των αγροτικών καλλιεργειών της εδώ και 20 χρόνια. Οι Ισπανοί τις κοινοτικές επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα τις έκαναν επενδύσεις σε αναδιαρθρώσεις των υφιστάμενων και σε νέες καλλιέργειες, οι Έλληνες τις έκαναν αυτοκίνητα και διαμερίσματα ή βίλες. Οι Ισπανοί αντικατέστησαν με γοργούς ρυθμούς κάθε καλλιέργεια που θεωρούσαν μη ανταγωνιστική, με νέες καλλιέργειες. Έχουν αντικαταστήσει τη μισή τους καλλιέργεια βαμβακιού με την καλλιέργεια της κοντής υπέρπυκνης ελιάς, που είναι εξαιρετικά ανθεκτική σε χαμηλές θερμοκρασίες, άρα ιδανική για τις πεδινές εκτάσεις της, και για τις παράλιες περιοχές της καλλιεργεί την κορωνέικη ποικιλία. Δεν είναι κρίμα για την Ελληνική αγροτική πολιτική να μην μπορέσει να κατοχυρώσει την μοναδικότητα της ποικιλίας με αποτέλεσμα να έχει διαδοθεί η καλλιέργεια της σε όλο το νότιο ημισφαίριο του πλανήτη « πνίγοντας » την δική μας παραγωγή. Για τον τύπο της κοντής ελιάς να πούμε ότι έχει ύψος που δεν ξεπερνάει το ενάμισι μέτρο, είναι δένδρο χαμηλού κόστους παραγωγής η καλλιέργεια και η συγκομιδή γίνεται με μηχανικά μέσα ρίχνοντας το κοστολόγιο παραγωγής κατακόρυφα. Η απόδοση της είναι περίπου περί τα 450 euro το στρέμμα και αρχίζει να καρποφορεί από τον τρίτο χρόνο ζωής της. Για να ξεκινήσει μια επένδυση κοντής ελιάς, χρειάζονται περίπου 1.100 euro το στρέμμα. Εδώ χρειάζεται χρηματοδότηση από υπουργεία και ενώσεις, όπως κάνουν οι Ισπανοί για να μην τα φορτωθούν όλα οι παραγωγοί. Τα οικονομικά στοιχεία δίνουν τη σύγκριση των δύο χωρών. Εμείς καλλιεργούμε 9.000.000 στρέμματα και παράγουμε 300.000 τόνους, εκ των οποίων οι 100.000 πάνε για εξαγωγή, και σε αυτά μείναμε. Η Ισπανία έχει καταφέρει να διπλασιάσει την παραγωγή της στους 1.200.000 τόνους, εκ των οποίων οι 660.000 (το 55%) πάνε για εξαγωγή. Στον τομέα της κατανάλωσης έκανε κίνηση ματ με τη SOS Cuétara, που εξαγόρασε τη νούμερο ένα εταιρεία εμπορίας λαδιού στον κόσμο, την ιταλική Bertolli, που ελέγχει τα 10 μεγαλύτερα και δημοφιλέστερα σήματα λαδιού στον κόσμο, από την αγγλοολλανδική Unilever έναντι 600 εκατ. euro. Και η δική μας ΕΛΑΪΣ στη Unilever ανήκει. Αυτό σημαίνει ότι ελέγχουν πάνω από το 35% της παγκόσμιας κατανάλωσης και αυτό έχει επιπτώσεις και στη δική μας χώρα. Απέκτησαν το πλεονέκτημα να είναι ανταγωνιστικοί και στις χαμηλές τιμές λαδιού, ακόμα και στα 2,00 euro το λίτρο, τη στιγμή που το κατώτατο όριο στη δική μας παραγωγή είναι 2,5 euro και κάτω από αυτό το όριο η παραγωγή θεωρείται ασύμφορη. Αν σκεφτούμε ότι οι προβλέψεις της κατωτάτης τιμής του λαδιού για την νέα σεζόν είναι στο 1,50 euro το λίτρο έρχονται μαύρες ημέρες για τους ελαιοκαλλιεργητές. Όλα αυτά είναι σε γνώση των αρμοδίων, που δεν κάνουν τίποτα. Μάλλον δεν έχουν όραμα για να αναπτύξουν τον κλάδο και ούτε τους ενδιαφέρει. Νομίζουν ότι με επικοινωνιακά τερτίπια θα ελέγξουν την κατάσταση. Θα μπορούσε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να κάνει την κίνηση που έκαναν οι Ισπανοί βοηθώντας στην αγορά της Betrolli και να κάνει το ελληνικό ελαιόλαδο καθοριστικό παράγοντα στην παγκόσμια αγορά. Θα ήταν μια στρατηγική κίνηση που θα άνοιγε τον ορίζοντα για να αναπτυχθεί και να γίνει ανταγωνιστικό από πλευράς τιμής το ελληνικό λάδι. Οι δικές μας κυβερνήσεις, με την πρώτη δυσκολία κάνουν πίσω, αναβάλλοντας και ακυρώνοντας τα όποια σχέδιά τους. Έδωσαν 28 δισεκατομμύρια στις τράπεζες, τα 600 εκατομμύρια για μια αγορά στρατηγικής σημασίας δεν μπορούσαν να βρεθούν; Τι νομίζουν ότι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος; Τι νομίζουν ότι έκαναν οι Ισπανοί; Σε ελεύθερη αγορά ζούμε. Έβαλαν έναν επιχειρηματία, έφτιαξαν ένα κονσόρτσιουμ, το πριμοδότησαν και ξεκίνησε το επενδυτικό σχήμα. Αλλά, για να το κάνεις αυτό, πρέπει να παρακολουθείς τις εξελίξεις, να έχεις πολιτική βούληση και να είσαι αποτελεσματικός σε έργα και όχι σε λόγια. Για να ανοίξεις αγορές ως κράτος, πρέπει να οργανώσεις τις πρεσβείες σου, να τις στελεχώσεις με έμπειρο προσωπικό και να έχεις τη βούληση να σπρώξεις μπροστά τα πράγματα. Στην πρεσβεία μας στο Τόκυο, παραδείγματος χάριν, έχουμε δύο υπαλλήλους για το εμπορικό της τμήμα και η Πορτογαλία έχει 17. Με τέτοια μιζέρια πώς θα προωθήσεις τις ελληνικές εξαγωγές στην Ιαπωνία; Εδώ ασχολούμαστε με το αν θα είναι η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, με το ποιος από τους δύο θα κερδίσει στο διαγωνισμό σκανδάλων, λες και υπάρχει ανάμεσά τους διαφορά στον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Μια ματιά στην Ευρώπη δείχνει τις διαφορές. Ο Μπλερ ήταν σοσιαλδημοκράτης και κυβέρνησε σα Θατσερικός και ο Θαπατέρο κάνει το σοσιαλιστή και κυβερνά σαν τον Αθνάρ.

Πηγή: εφημερίδα Εμπρός