Ελαιόλαδο: Ισπανική... επέλαση

Ολοκληρώθηκαν και επισήμως οι διαδικασίες πώλησης έναντι 360 εκ. ευρώ της θυγατρικής της ελαιοκομικής εταιρείας στην Ιταλία Bertolli, στον ισπανικό ελαϊκό κολοσσό SOS Grupo, ανακοίνωσε η πολυεθνική Unilever. Η Bertolli, ισπανικών συμφερόντων πλέον, είναι η μεγαλύτερη εταιρεία ελαιολάδου στην Ιταλία, διαθέτοντας τόσο στην ιταλική όσο και στη διεθνή αγορά πολλά brand names ελαιολάδου, φυτικών ελαίων, επιτραπέζιων ελιών και ξιδιού. Επίσης έχει στην κατοχή της ονομασίες προϊόντων όπως Dante, Maya και San Giorgio.
Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία αναμενόταν καθώς ο επιχειρηματικός αρραβώνας είχε γίνει εδώ και πολλούς μήνες και απέμενε η επισημοποίηση με την καταβολή της... προίκας στην πολυεθνική. Το ποσό είναι τεράστιο και από μόνο του προσδιορίζει τη σημασία της αγοράς για τις μεγάλες αλλαγές στην εμπορία του ελαιολάδου σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα ακόμη άνοιγμα της SOS Grupo - εν μέσω μάλιστα χρηματοπιστωτικής κρίσης - και η πορεία θα δείξει αν θα μπορέσει να “σηκώσει” το βάρος των δανειακών της υποχρεώσεων που εμφανίζονται μεγάλες. Σε κάθε περίπτωση όμως δημιουργείται για το επόμενο διάστημα μια νέα κατάσταση στη διεθνή αγορά που σκορπίζει προβληματισμό και ανησυχία τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα.
Οι Ισπανοί πλέον έχουν γίνει οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού ανεβάζοντας θεαματικά τα τελευταία χρόνια την εγχώρια παραγωγή αλλά και την ποιότητα των ελαιολάδων τους, ενώ παράλληλα με διαδοχικές εξαγορές επιχειρήσεων ανέβασαν θεαματικά το μερίδιό τους στο παγκόσμιο εμπόριο ελαιολάδου. Ολα αυτά κάτω από τη “σκέπη” της επίσημης Πολιτείας η οποία στήριξε ακολουθώντας εθνική πολιτική, την επεκτατική στρατηγική στον τομέα του ελαιολάδου.
Τις επιπτώσεις αυτής της πορείας μονοπώλησης της αγοράς βιώνουν τώρα οι παραγωγοί της Ελλάδας αλλά και της Ιταλίας. Η διείσδυση στην παγκόσμια αγορά στην κλίμακα που επιχειρούν οι Ισπανοί, προϋποθέτει “προσιτή τιμή” για τον καταναλωτή, γεγονός που μεταφράζεται σε χαμηλή τιμή για τον παραγωγό. Και φυσικά δυσανασχετούν οι Ισπανοί παραγωγοί, για να υπάρχει όμως το μέτρο θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τις εντελώς διαφορετικές συνθήκες παραγωγής που έχουν ως συνέπεια κατά πολύ μικρότερο κόστος, αλλά και την διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή των ελαιώνων οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό είναι μικρής ηλικίας.
Εξαίρεση αποτελούν οι παραδοσιακές περιοχές ελαιοκαλλιέργειας σε συνθήκες παρόμοιες με τις δικές μας, από τις οποίες και προέρχονται οι αντιδράσεις.
Το περίγραμμα αυτής της πολιτικής είναι γνωστό σε εκείνους που ασχολούνται με την ελαιοκομία στην Ελλάδα, και μάλιστα με τις... λεπτομέρειές του. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνουν η επίσημη Πολιτεία και οι φορείς που έχουν ειδική ευθύνη για την τύχη της ελαιοκαλλιέργειας στη χώρα μας. Η απάντηση είναι πως αντί να χαράξουν εθνική πολιτική, κόβουν βόλτες στις εκθέσεις, οργανώνουν ημερίδες εσωτερικής κατανάλωσης και επαναλαμβάνουν τροπάρια “ποιότητας” χωρίς να κάνουν τίποτε ουσιαστικό γι’ αυτήν. Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα και δυστυχώς τα γεύονται με τον χειρότερο τρόπο οι παραγωγοί.

Πηγή: εφημερίδα Ελευθερία